... می خوام خودم باشم

غم تو ، غم من هم هست کتایون عزیزم

خدانگهدار

 لابد

جادوی کودکی هایم بود

بزرگی دنیا ،

همین که حالا

تختخواب کودکی هایم را هم

جای نمی دهد ...

کاغذ و

خودکار و

دست هایم

با هم می گریند و

نقش شعری

بر جای می ماند

                                                          ۲۸.فروردین.۸۹

زمان

با چتر سیاهش

زیر باران

می دود و

دست هایم

در انتظار مادرانگی

می میرند

                                                                   ۲۸. فروردین .۸۹      

و این قدیمی  ِ تکراری ... :

انسان ، حرفیست .

زده می شود .

خوانده می شود .

ترانه می شود ، به یاد می ماند ...

گاهی

ناله ایست ،

تنها ،

خاک خوب می فهمدش ....

تو

شعر نمی گویی

حرف نمی زنی

تصویری شده ای

در قابی

که من

هر صبح

با آن

حرف می زنم

برایش

شعر می گویم

                                                                ۱۵. بهمن . ۸۸  

در چشم ها

از دهان این همه مردم

دنبال تعریفی می گردم

برای خودم.

سخت نگاه می کنند،

پیچیده حرف می زنند،

از خودم

می ترسم

آرزو

دیگر

کوهی نیست

که قله ای داشته باشد

ته سیگاری ست

به فشار دو انگشت

خاموش می شود

اندوه

کوچ نمی داند

آشیان می سازد و

پرواز فراموشش می شود

از حال و هوای شاعری که گذشته باشم ،

تکه ابری باران زا بودی ،

میان همه ی خشکسالی ِ این حوالی ،

بهاری بود و تو و باریدی ...

باد تو را به دشتهای خوشبخت ِ دور برد

و

منم و آسمان ِ بی ابر و

همه ی خشکسالی ِ این حوالی ...

سیر شده ای ،

دامن می تکانی از دنیا و

به باد می دهی

خرده ریزه های آرزوهایم را

و شعر

همه ی این سال ها

همان دستمال سفید بود

که جلوی دهانم می گرفتم

مبادا لخته های دلم

که بیرون می ریزد

آزارتان دهد

امیر رضا ناصری

تو در کودکانت تکثیر می شوی ،

من ،

به شعر کودکانه ای

ثبت می شوم ،

در دفتری کهنه

عاقبت ،

این ساعت کهنه هم

می ایستد.

به خواب عمیقی می روم .

آن وقت

مهربان ،

خاک است و

آشنا ،

ریشه ...

کسی چه می داند ،

من ،

شاید ،

عطر  ِ صمغی ،

خشکیده بر درخت ،

طعم  ِ سیبی  ،

زیر  ِ دندان ِ

کودکان ِ کودکانت ...

حراج می کند

دلم :

اشک و 

                  خنده ،

شوق و

                   فریاد .

آتش به مال می زند

به عاشق بودنت

                         معتاد است ...

دست به دست هم بودیم

آن روزها

من  و

                     دنیا !

حالا

نگاهم حتی

میان چشمهای کوچکش

                    جا نمی گیرد

انسان ، حرفیست .

زده می شود .

خوانده می شود .

ترانه می شود ، به یــــــــــــــــــــــــــــــــــاد می ماند ...

گاهی

ناله ایست ،

تنـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــها ،

خاک خوب می فهمدش ....

شکستن شیشه اش را

نمی دانم کار چه کسی بود

اما

بوی قلبت

تا اینجاها هم

آمده است ...

اینجا :

گلخانه ،

همه شیشه ،

 وسط ِ یک برج ...

کاج ام ،

زینتی ،

با یک گلدان :

پلاستیکی ...

زنده ام ،

نگاه ام کنید !

سبزم ،

همیشه !

خوش به حال زمین

هنوز عاشق است !

دانه می گیرد

جوانه هدیه می دهد

آغوش به برف می گشاید و

لبخند سبزه ارزانی می کند

با این همه سیم خاردار

که تکه تکه اش کرده است ...

همه ی این راه ها که به تو نمی رسند

طنابی اند

حلقه ی

گردنم

                             ممنونم آقای یاکیده !

مادربزرگ ،

آهنگی بود ،

             اصیل ،

                       بلند ،

صفحه اش ،

                                          آبی ِ آسمانی ...

 گرامافون که عتیقه شد ،

                                                    دیگر نشنیدمش ...

نگاهت ،

تخم  ِ کبوتر را می ماند ،

برای

زبان بسته ،

دلم !

خیالت را می بافم

هر صبح

تا شب

گاهی

ساده

گاهی

طرحی دارد

از

بغضی

به لبهای فشرده

صبر را

همین پنجره دارد و

قابش ،

از

لغزش ِ

بی پایان ِ آفتاب و

لاغر شدن ِ

پیاپی ِ

ماه ...

فقط چتر می فروخت

بی خیالِ آسمان و

خدایش

که ببارد

یا بباراند

یا نه !

فقط چتر می فروخت

دست فروش پیر

اتفاقی سنگ تان بزرگ بود ،

اتفاقی شیشه ام شکست ،

شما می خواستید من را ببینید ،

پنجره را باز می کنم :

سلام !

تو رویای سپید شعر های منی

بعد از

کابوس ِ مثنویِ خون و جنگ و گلوله

من هم ،

گدازه بودم ،

داغ ،

سرخ ،

از لبخند ،

از بهار ،

از عشق ،

عشق ،

عشق

چرخیدم ،

چرخاندَ نَم ،

سردم شد ،

سرد شدم

تکه ای سنگ ،

بی امید ِ شیاری ،

محض ِ

روییدن ِ

دانه