نامــه‌هایی به خــودم

سکوت مي کنم...

عصاي زمان را

برزمين، محکم

مي فشارم

و بر مي خيزم

.

.

ادامه ...

          می خواهم از باد

          بیاموزم و

          عبور کنم

          از کوه و دره های

          زندگی

.

.

     مقابل پنجره ما

     درخت سپیداری هست که

     سپیدار محبوب من است

     و من فکر می کنم

     هر درختی

     بدون اینکه ویژگی خاصی داشته باشد

     می تواند

     درخت محبوب کسی باشد

.

.

 پی نوشت: جالب است که توی بعضی وبلاگ ها ، وبلاگ نویسان از مطالب دیگران بدون ذکر نام استفاده می کنند. مثلن توی این وبلاگ : یاد من باشد که ... نویسنده ی وبلاگ از شعر های دیگران که چند شعر از همین وبلاگ نامه هایی به خودم هم در بین آنها دیده می شود بدون ذکر نام شاعر و با هر تغییری که خودشان دلشان خواسته  استفاده کرده اند!!! وقتی برای ایشان کامنت گذاشتم که دوست عزیز ! چرا زیر شعر ها نام شاعر را ذکر نمی کنید ایشان ترجیح دادند به جای پاسخگویی به این سوال، کامنت مرا پاک کنند!  من البته دوباره و سه باره هم همین کامنت را نوشتم. نمی دانم باز چه عکس العملی نشان خواهند داد و با خودم فکر میکنم : ...چه توان کرد... اینجا دنیای مجازی است و وقتی برای کلمه هایمان جایی بهتر از دنیای مجازی نمی یابیم، باید تصور چنین سرنوشت هایی را هم برایشان داشته باشیم. ...

          رسیده ام

          به قلب پاییز و ناگهان

          باورم نمی شود

          که همچنان بی تو

          در این جهان

          پرسه می زنم...

.

.

در قعر این کلمات

آبراهه ی باریکی هست

...

چشمهایت را که ببندی،

صدای نازک و سردش را خوب   

 می شنوی...

سه برگ

از دفتر خاطراتم مانده

در آن

چه خواهم نوشت؟

.

.

غبار اندوه را

نا دیده بگیر

...

کمی آن سو تر، من

هنوز هم

لبخند می زنم

.

 پياده رو ی شلوغ

با عابراني که هيچکدام

تو را نمي فهمند

...

 آي زندگي!...

.

.

.

سراغم را

از پوسته ام نگیر

توی لاک خودم هم

نیستم

.

.

            گمان نمی کنم

          تمامی خاکستری ابرها و تلخی آواز ها بتوانند بگذرند...

          تو باور می کنی

          حکایت عبور را

          دل من؟

     چه آسان مي گوييم :

     "فردا..."

     در حالي

     كه سخت

     از آمدنش

     بي خبريم.

              می ایستیم

          کنار چشمه ای

          قلب من!

          تو آرام می شوی و باز

          به راه می افتیم...

          نرم و شيرين

          از لب هاي روز

          تنهايي هم

          بوسه ايست

 ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پی نوشت: وبلاگ نیک در تکاپوی برداشتن یک گام فرهنگی است و دست تمامی داوطلبان همکاری را به گرمی می فشرد

     سیاه  و بی پایان...

     ...هنوز مرداد است ،

     و امتداد ِ شب از

     لحظه ها

     چه بی خبر است