عریانی

قسمت تدبیر خدا

برسرنوشت من طغیان گرد عاصی

قیمت عمر من است

تو کجایی

پشت دهلیززمان؟

پشت ماسکهای خوبی و بدی؟

در لباس گرگ یا بره؟

من که عریانم .

پشتی نیست . سرنوشتی نیست ، سرگذشتی نیست . مرگی نیست.

آی مردم ،

روح من امروز

 چه عریان مانده است

هی!

لباسم میدهید؟

پوستی نیست .

باد می آید .

آسمان کوچه سرشار از غبار و تیکه های کاغذ است .

هرکجا ره میگشایم

صحبت از عصیان و آغازی دیگر است .

سو به هر سو

گر به هر گوشه نگاهم می رود

نیک میبینم ، مردمانی

سرفرو انداخته چهره فرسوده

سینه مالامال زنفرت

مشت گره کرده

اما پای در قفلی

و هر قفلی

به زنجیری فروبسته

وهر زنجیر به دست خیمه شب باز هوسرانی

..اما من آزادم

دیگر نه قفلی هست، نه خشمی

سینه ام خالی

دیگر نه پشتی و نه جسمی و نه مرگی

من امروز سخت عریانم

بی زنجیر، بی تقدیر

یاد می آید

کوچه امروز، لبریز افکار منست

غباری نیست

خاکی نیست.