درود بر توخانم صفورا دختری از متن جهان باستان و ایستاده بر تمامی وجود خویشتنش
ما خودمان را زندگی میکنیم و دیگر کشف حقایق در باره خدا کافی نیست چون در پایان به ورطه ای میرسیم بسیارعمیق و تاریک و تنها راه این است که با در افکندن خویش به ورطه شاید که به شناسایی خود نائل آییم . منو ببخش . من امشب نیاز دارم که با کسی حرف بزنم و خب تو هستی و تاریخ تمدن هست و آقای ویل دورانت هم که این بهانه رو داد دستم. من مینویسم و حظوربه یاد ماندنیت رو درک میکنم . هر چند که تو الان خوابیدی . شاید،شاید هم بیداری و به مبارزه طلبی شیاطین درونت مشغول.میدانی من گاهی پرم و گاهی خالی مثل یه فندق پوک. اما امشب و در این لحظه احساس میکنم که پرم.اما پر از چی؟خودم هم نمیدونم. سالها بود که با خودم و دنیا غریبگی میکردم و هیچگاه نتونستم با کسی حرف بزنم البته منظورم حرفهای روزمره نیست چیزهاییست که باعث شده که من از این دنیا کنار گذاشته شوم و به مغاک خودم برم واما دنیا که سرنوشتش دست ماست.دست من و تو و تمام آدمهایی که سعی دارن نجاتش بدن یا به لجن بکشندش .اما یک چیز رو فراموش کردیم و آن اینست که طبیعت خیلی قویتر از ماست ، ما فقط در ظاهر جهان رو در کنترل خود داریم . اما حتی نمیتونیم هنگامی که زلزله میشه از جامون تکون بخوریم . و یا سونامی که نفس آدم رو در حالی میگیره که حتی فرصت نمیکنیم نفسی که کشیده ایم را پس دهیم و در اینجا باید از آقای ویل دورانت عذر خواهی بکنم و بگویم که جهان انسانی آنقدرها پایدار نیست و آنقدر قدرت ندارد که بتواند داعیه حکومت جهان را به نام خود ثبت کندو هنوز اندر خم یک کوچه ایم . آری ما هرروز سمهای مهلکتری می سازیم تا از شر حشرات خلاصی یابیم . اما آیا تا به حال موفق شده ایم؟آیا تا به حال توانسته ایم به خودمان سلامتی کامل دهیم؟آیا عمر جاودانه را بر خود هموار کرده ایم؟ نه.ما شاید امروز از طاعون نمیریم اما ایدز هست،بیماریهای قلبی هست،سرطان هست و ...ما حتی نتوانستیم پشه ها را هم تحت کنترل بگیریم. اونوقت داعیه سلطنت بر جهان را داریم؟!شاید در جهانی که خود ساخته ایم بتوانیم اندکی به این باوربرسیم که کنترل آن دست خودمان میباشد .آنهم بر اساس معرفت اعصار کهن.چون امروزه ما از حکمت و جهانشناسی حاکی از طبیعت سخت دوریم . می خواهیم جهان را نجات دهیم اما حتی از درک آن هم عاجزیم .اما صورت مسئله هم اشتباه میباشد. مثل اینکه یه بچه دو ساله بخواد به مامانش بگوید تو داری اشتباه میکنی!!!!!!اونوقت ما هم نشسته ایم و در خیال خودمان میخواهیم دنیا رو نجات بدیم.دنیا همیشه همینگونه میماند.سرشار از قدرتهای خیر و شرکه تعادل هستی رو حفظ میکنند. ما تنها این شانس رو داریم که در بین این نبرد جاودانه بتوانیم جایگاه خودمون رو مشخص کنیم .
فقط همین.
و دیگر هیچ.
ممنون از اینکه اجازه یافتم تا سرت رو درد بیارم.
بدرود
سلام به دوستان محترم و عزیزم.عیدتون مبارک.من سالی رو در سکوت بودم.شاید دوباره بتونم بنویسم.بین بودن و رفتن هیچ گاه فرصت نداریم.میدونی اگه میشد که در انتخاب های خود دقت کنیم اگه میتونستیم به گذشته بازگردیم!!!!اگه ،اگه،و هزاران اگه.
ارتمیس دوستم رفت.زود رفت و من ماندم غربت دل و هزاران سال تنهایی و دربدری.